کد مطلب:27884 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
پیامبرصلی الله علیه وآله از بلندای جایگاهی كه برای ابلاغ حق، سامان داده بودند، فرود می آید و سبُك بال از این كه پیامِ حق را گزارده است، در حلقه مردمان قرار می گیرد و مردمان، بر گرد او حلقه می زنند. بی گمان، آنچه بر دل ها می گذرد، گونه گون است:چه شد؟ چه بود؟ علی و جانشینی پیامبر خدا؟! كم نبودند كسانی كه آن همه تأكید و تنبّه و تصریح پیامبرصلی الله علیه وآله را (از آغازین روزهای بعثت تا كنون) نادیده می گرفتند و بر مقتضای هواهای نفسانی خود پای می فشردند. پیامبرصلی الله علیه وآله احساس می كند كه هنوز كار، پایان نگرفته است و تأكیدها و تتمیم ها و تكمیل های دیگر، لازم است. علی علیه السلام را فرا می خوانَد و عمامه «سحاب»[1] خود را بر سر مولاعلیه السلام می نهد. بدان روزگاران، آن كس كه حاكمیت می یافت، «تاج» بر سر می نهاد و این، شیوه پادشاهان و امیران بود. اكنون پیامبر خدا كه جایگاه حاكمیت را برای علی علیه السلام رقم زده است، چنان می كند و بر سر علی علیه السلام عمامه می نهد كه عمامه «تاجِ» عرب است.[2]. آورده اند كه عرب، چون كسی را «سیادت» می داد و به «امارت» می نشانْد، بر سرِ او «عمامه» می نهاد كه این، نشانه تثبیت جایگاه حاكمیت و ولایت بود.[3]. مولاعلیه السلام خود از این افتخار یاد كرده است: پیامبر خدا مرا در روز غدیر خم، با عمامه ای سیاه، مُعمَّم كرد. و محدّثان و مورّخان، چنین گزارش كرده اند كه: پیامبرصلی الله علیه وآله در روز غدیر خم، علی بن ابی طالب علیه السلام را فرا خواند و او را مُعمَّم كرد و انتهای عمامه را از پشت سرش آویخت.[4]. نیز: پیامبر خدا، عمامه سحابش را بر سر علی بن ابی طالب علیه السلام بست.[5]. بدین سان، پیامبر خدا نشان می دهد كه با آن خطبه والا و كلمات ارجمند و جملات پرشُكوه، علی علیه السلام را بر ولایت، نصب نموده و زعامت و امامت وی را بر مردمان، تثبیت كرده است و نه چیزی جز این.[6].
این، پیامبرصلی الله علیه وآله است كه عمامه اش را بر سر علی علیه السلام می نهد تا بر شكوه و جلال مراسم بیفزاید، كه حقیقتاً نوری بر نور است.